Gesloten grenzen: Een uitgelezen kans voor bezinning over een nieuw (EU)-migratiebeleid

Het is oorverdovend stil op de anders zo luide migratieagenda. Dat is logisch, denken sommigen misschien. Het is over zoveel anders stil. Maar ondertussen vliegen de meningen wel in het rond over hoe de pandemie een opportuniteit zou moeten zijn om het klimaatdebat aan te zwengelen, om een eerlijke fiscaliteit te creëren, om het onderwijs te hervormen, om het mobiliteitsbeleid eens een goede lik verf te geven. Alleen over migratie blijft het stil.

Het is niet zo ver zoeken naar de oorzaak. De pandemie is erin geslaagd de natte droom van menig politicus waar te maken. Wat ze ook probeerden: muren bouwen, hoogstaande technologische grenscontroles, steeds restrictievere migratiewetten, Libische kustwachten betalen, rechten van asielzoekers uithollen – ze konden niet waarmaken wat de pandemie kon. De pandemie slaagde erin om van de ene dag op de andere grenzen te sluiten en de toegang tot asiel te ontzeggen. Voor de believers van een gesloten wereld is het migratievraagstuk, als we nu even cynisch mogen zijn, ‘opgelost’. Niemand komt nog naar Europa en iedereen blijft in zijn kot. Juist daarom, denk ik dan, is deze zeldzame luwte een uitgelezen moment om na te denken over een nieuw en beter (EU-) migratiebeleid.